*Let op: Spoiler alert!*
In deze blog staan spoilers over een Brein & Muscle dag. Wil jij je tijdens de B&M dagen liever laten verassen? Dan kun je deze blog beter overslaan en één van onze andere blogs lezen!
Afgelopen maand zijn we met een groep van de Brein en Muscle dag voor een project naar een AZC (asielzoekerscentrum) in Zaandam geweest. De aanleiding is een project waar we als Breinstein trainees en young professionals mee bezig zijn, geïnitieerd door Stroom Nederland, om de stichting Newbees te helpen verder te groeien. Zij bieden vluchtelingen zonder verblijfsvergunning vrijwilligerswerk aan, zodat ze meer kunnen doen dan alleen wachten op het antwoord of ze hier mogen blijven of niet.
Gevoelige snaar
Het project raakt een bijzonder gevoelige snaar in onze groep merk ik. Het vluchtelingendebat is een onderwerp waar iedereen wel wat over weet en waar veel mensen een mening over hebben. Ik ook. De basis waarop mijn mening echter gevormd was, is heel erg beperkt kan ik nu zeggen. Dit project heeft me de kans gegeven om het vraagstuk in een ander daglicht te zien. Ik lees graag en veel over deze kwestie, maar ik had nog nooit met een vluchteling gesproken die in een AZC zit. Ik had geen idee hoe het eruit zou zien, laat staan dat ik er een ‘gevoel’ of ‘ervaring’ bij had.
Een bezoek brengen aan een AZC tijdens een Brein en Muscle dag
Na een gesprek met twee ‘Newbees’ Asad en Ninah, die in een AZC in Zaandam hebben verbleven, kwamen we erachter dat we eigenlijk geen goed beeld konden vormen over de situatie waarin veel vluchtelingen zich bevinden. Daniëlle Koelemij (Stroom Nederland), Manon Terpstra (NewBees) en Breinstein hebben toen geregeld dat we de volgende Brein en Muscle dag met onze groep een procesopvanglocatie (POL) in Zaandam konden bezoeken. Dit is namelijk de locatie waar NewBees ontstaan is. Een POL is een opvanglocatie die in het hele proces net vóór een AZC komt als er nog niet duidelijk is óf de persoon een verblijfsvergunning krijgt. Het is dus een onzekere tijd voor vluchtelingen met veel wachten.
Centraal orgaan opvang asielzoekers
De dag begon met een gesprek met een groepsleider van het centraal orgaan opvang asielzoekers (COA), waarbij duidelijk werd dat iedere organisatie betrokken bij het vluchtelingenvraagstuk weer zijn eigen restricties heeft; ook het COA zelf. Want hoe kun je mensen helpen als je maar twee maanden de tijd krijgt? En wat doe je met de mensen die zich niet gedragen, maar hier ook geen status hebben? Hierna mochten we het terrein zelf op om te kijken hoe het er van binnen uitziet.
Het terrein is ooit bedoeld als detentiecentrum, en het geeft nog steeds hetzelfde gevoel. Het is bizar om te beseffen hoeveel je kunt missen op een plek waar eigenlijk aan alle basisbehoeften voldaan wordt. De kamers zijn klein met twee bedden boven elkaar en ze hebben allemaal een eigen badkamertje, waterkoker en tv. Verder is er echt niets. Er is een ‘keuken’, waar door brandgevaar geen fornuis mag staan, maar wel meerdere magnetrons. Hier warmen ze dagelijks hun avondmaal op.
Er is een ‘algemene ruimte’ waar een aantal plastic stoelen staan bij een stopcontact, zodat de mensen dagenlang op hun mobiel kunnen kijken zonder dat de batterij leeg gaat. En weer geen enkel spoor van ‘gezelligheid’. Ik vraag mij meteen af of alle mensen die hier terecht komen dit ook merken? Of ben je al zo blij dat je veilig bent, dat je dit voor lief neemt?
Veel besproken onderwerp
Mensen zeggen zoveel over dit onderwerp, maar wat weten we nu echt? Iedereen die een harde mening heeft raad ik aan om het eerst met eigen ogen te zien.
Wil jij binnenkort ook aan de slag met wicked problems tijdens een Brein & Muscle dag? Bekijk de vacatures voor ons traineeship!
